WESTÎYA ME ....

WESTÎYA ME ....

Demên winda yî.

Ez bi dengê

çivîkekê bi xwe

hesîyam.

Aheng di guhê

min de deng

vedide, wek

baran û xunava

nîvê şevê dibare.

Ez mişextî yê

welatekî

qedexe me.

Ez vêga erd

nîgariyeke ku

helbesta wê

hatiye qetilkirin.

Her car bêhna

mirinê tê.

Ez êdî ji mirinê

têr û westiya me.

Î şev xewn,

xeyalên min

şikestin e.

Çermê laşê

min cuda ye,

canê min di

tengahiyê deye.

Gelo ma mirov

li erdê dişewite?

Dema ku laşê

min dişewite,

laşê min sar e.

Xebera peyvên

zirav di tenêtiya

min de belav dibe.

Gelo kî dizane min

di tariya şevê de

Min çend qêrîn,

hewar kiriye?

Êdî guhên min

nabihîzin.

Canê min bi

giraniya bûyîna

dinê diperçiqe.

Ew dawiya

hemû rêyan bû.

Dengek di

hundurê min de

derbas dibû.

Digot: neçe bimîne,

neçe bimîne!

Bêdeng bûm,

bêdeng kirim.

Niha ziman lal e,

guh kerr e, çav kor e,

laş westiyayî ye!

Seyda Mêrdînî

28//12//2017.