DÎLBER

DÎLBER.

Dîlber bi vê êş û jana te,

ez gelekî diêşim,

ji te bêhtir.

Bi hebûna çîya,

deşt û zozanên te,

ez gelekî ji te,

kêf xweş tirim.

Wek barana

hûr hûr dibare

rondik ji çavên min,

ji bo te ez dimirim.

Dîlber ger guneh be,

jî bo na min

hez ji bo te kirim.

Ez li hemberî,

çavên dijmina,

ji gunehan mestirim.

Ez sar û seqema teyî

serhed û araratê,

di dilê xwe de

bi cîh kirim.

Di bihara li çiyayê

kurmênc û mazî

li ber bayê kurrim.

Lê ku ez seh dikim,

tu bi kêf û eşqî,

ez wê dem û kêlîkê,

wek bi evîna,

dil revînim.

Ez sond dixwim

bi Xwedayê dilovan

ji kêf xweşîya te

ez difirim.

Dibim wekî teyrekî

baz dinêrim,

li her çar parçên

kurdistanê dibim

bi eşq û vîn.

Bi kêf xweşîya

evîna te ya xistîye

dilê min ez bi jor de

derim û derim.

Dîlber dema ku tu

ne bî ezê jîn û jîyan,

jin û zarok,

mal û milka çibikim.

Kêlîka ku tu di

kêf û şahî û xweşîyê,

de bî û tu hebî

min ne xemê ez

bimirim dîlber,

min ne xeme.

Seyda Mêrdînî

14/01/2021